H πτώση του λαβυρίνθου και το αληθινό τέλος του Μινώταυρου. Ο Μίνωας και η Αίγυπτος.

 Αφιερωμένο στον φίλο μου Θεόδωρο, και στον ήρωά μας κο Νίκο Λεβεντάκη. 

                                                             Η θανάτωση του Μινώταυρου

Είχε μόνο πυρακανθους για λουλούδια η μακρόστενη πλατεία. Αγκάθια και Φοίνικες. Αυτό της έπρεπε. Είχε ζεστάνει πια στα μέσα τ. Απρίλη. Στην πάνω γωνία το μικρό γαλαταδικo πουλούσε γάλα και τυρόπιτες. Οι διαβάτες με τα φαρδιά παντελόνια σταματούσαν για να φάνε καμιά τυρόπιτα. Τα σοκολατένια γαλατα στα πλαστικά μπουκάλια, καμάρωναν στη γυάλινη βιτρίνα ψυγείο. Αυτή η γωνία της γης πάντα κρατούσε τους ανθρώπους. Κάποιοι αγόραζαν και τυρόπιτες και γάλα, άλλοι τα μικρά πλαστικά μπουκάλια με το άσπρο, κι άλλοι με το σοκολατούχο γάλα. Μα Κάποιοι διάλεγαν να κατέβουν τη μεγάλη πλατεία, να πάνε κάτω στο μεγάλο ζαχαροπλαστειο για γλυκά. Στην τσέπη τους μετρούσαν πολλές τις δραχμές. Κάποια παιδάκια κοντοστέκονταν στη βιτρίνα και ζητούσαν γάλα, από τις μαμάδες και τις γιαγιάδες με τις δερμάτινες τσάντες στο χέρι. Πιο μέρα μάτσο οι κραυγές στο υπόγειο-φυλακή. Μα ήταν τόσο βαθιά που δεν ακούγονταν. Οι διαβάτες δεν άκουγαν. Και τραβούσαν προς τα κάτω να αγοράσουν γλυκά. Κι ας ήταν μαβυς ο ουρανός, βαρύς κι ασήκωτος. Θα μπουμπουνιζε σε λίγο. Κι η βροχή θα μούσκευε το πεζοδρόμιο μπροστά στο ζαχαροπλαστειο, και το άλλο δίπλα στην εκκλησία. Μα τα παιδάκια κάτω από τις ομπρέλες των μεγάλων χαμογελούσαν. Κι οι μεγάλοι όγκοι του ατελείωτου τσιμέντου που φάνταζαν τεράστιοι στα μάτια τους, απειλητικοί, γκρίζοι μες στη βροχή, δεν τα τρόμαζαν. Ήταν απλώς παιδιά και κοίταζαν τις πιτσιλιδες από τη βροχή.

Μετά θα έβγαινε ξανά ο ήλιος. Θα νυχτώνε και το χώμα στα λίγα παρτέρια με τα δέντρα θα μύριζε από τη βροχή.

Όλα έμοιαζαν ίδια. Και κάποια δεν άλλαξαν ποτέ. Κάποια έμειναν ίδια. Κι ας έφυγε εκείνο το ζαχαροπλαστειο. Κι όσο αυτό στεκόταν εκεί και λειτουργούσε κανεις δεν έβλεπε τους τοίχους πίσω και κάτω στο εργαστήριο να βάφονται κόκκινοι, να ταιριάζουν με εκείνους του υπογείου πιο πάνω που πιτσιλουνταν από το αίμα.

Οι δρόμοι στολίζονται με σημαίες. Για την επέτειο 21 Απριλίου 1972. Με τη φαντασία των αθώων παιδιών.

Τίποτα δεν άλλαξε. Κι ας πέρασαν χρόνια..

Τίποτα δεν άλλαζε ποτέ στη χώρα, κι έχω την ανάγκη να το αφιερώσω στους νέους που πάντα πλήρωναν τη βλακεια της ιστορίας. Πάντα στις στιγμές που υπήρχε το φαγητό, έλειπε η χαρά και η αγάπη. Και κυριαρχουσε ο φόβος. Γύρισα πίσω στους ανθρώπους της γης να μιλήσω.

Σε εκείνους που δεν μπορούσαν να μιλησουν. Και τι είδα; Συσσίτια σε εκείνο το παλιό αρχαίο ανάκτορο, κι ο κόσμος της πόλης της Κνωσού να τρώει μαζί με τον βασιλιά. Μα κάποια λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, άλλοι νέοι θυσιαζοταν. Εκείνοι μέσα στον λαβύρινθο. Κοντά σε κάποιους άλλους Φοίνικες που στο δρόμο μέσα είχαν φυτρώσει.

Η αλήθεια στην Μινωϊκή μυθολογία, είναι κρυμμένη πίσω από τον μύθο. Όσο και ο φόρος αίματος των νέων Αθηναίων σκλάβων, ο οποίος ήταν η εκδίκηση για το αίμα του Ανδρόγεω που χύθηκε στην Αθήνα, και η κατάληξη τους μέσα στον Λαβύρινθο, η οποία έπρεπε να ωραιοποιηθεί, και να αποδοθεί σε σύμβολα όπως ο Μινώταυρος και όχι σε απευθείας ανθρώπινη δράση, για να μην αποτελεί "Κυλώνειον Άγος". 

Δεν θα μπορούσε απλά να ειπωθεί, ότι η τοποθέτησή τους μέσα στο λαβύρινθο, αποτελούσε ένα φτηνό εργατικό δυναμικό για το λατομείο, από το οποίο λαξεύονταν οι πέτρες για την πόλη και το ανάκτορο του Κνωσού, των Αρχανών, της Τυλίσου και των Μαλίων, και ότι εργάζονταν εκεί φυλακισμένοι. Μακριά από το φως του ήλιου, με την τύφλωση να επέρχεται ως φυσική κατάληξη, οι άχρηστοι πλέον σκλάβοι πέθαιναν ή θανατώνονταν, και ανανεώνονταν κάθε 9 χρόνια με νέους. Αυτή η αλήθεια καλύφθηκε με τον μύθο ότι τους έτρωγε ο Μινώταυρος. 

Η ανασκαφή των Ανεμόσπηλιων το 1979, από τον Γιάννη Σακελλαράκη, απέδειξε ότι επρόκειτο για την μοναδική ανθρωποθυσία, στην Ανατολική Κρήτη, πέραν των θυσιών βρεφών στο ανάκτορο της Κνωσού, και η θυσία αυτή δεν αφορούσε κανένα νέο ή νέα Αθηναίο, παρά έναν εθελοντή που θυσιάστηκε εκεί. Οι Αθηναίοι δεν κατέληγαν σε ανθρωποθυσία. 

Τι μπορεί να σήμαινε λοιπόν το τέλος του Μινώταυρου; Το τέλος του ερχομού των Αθηναίων σκλάβων στην Κρήτη, το τέλος της πληρωμής του φόρου αίματος. Το γεγονός ότι το τέλος του Μινώταυρου προκύπτει χρονικά με τον τελευταίο βασιλιά Μίνωα, σημαίνει ότι προκύπτει χρονικά και με το τέλος της μέσης ανακτορικής περιόδου, το οποίο επήλθε με την καταστροφή του ανακτόρου της Κνωσού, μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, περί το 1450 π. Χ.

Γκρεμίστηκαν κάποιες στοές καταπλακώνοντας τους τελευταίους Αθηναίους σκλάβους; Το σίγουρο είναι ότι μετά την καταστροφή, ο Μίνωας, ψάχνοντας τον Δαίδαλο, κατέφυγε στην Σικελία, όπου και δολοφονήθηκε. Οπότε και η ομηρία των σκλάβων Αθηναίων σταμάτησε. Ο Μινώταυρος "σκοτώθηκε" και σταμάτησε να τους "τρώει". 

Ενδιαφέρον τέλος αποτελεί το γεγονός ότι πριν την βασιλεία του στην Κρήτη, αναφέρεται από τον Αιγύπτιο ιερέα και συγγραφέα Μανέθωνα, ότι ο Μίνωας βασίλεψε στην Αίγυπτο, πριν τον κατακλυσμό του 1529, αλλά και οι απόγονοι του, βασίλεψαν εκεί, για 256 χρόνια.  

Έχουμε λοιπόν μία αναφορά για βασιλεία Μινωιτών στην Αίγυπτο, οι οποίοι φυσικά ως θεότητα είχαν την βασίλισσα θεά-μητέρα. Στην οποία προστέθηκε και ένας βασιλικός σύζυγος. Όπως η Πασιφάη ήταν βασίλισσα -θεά και το ανάκτορο της Κνωσού, ήταν και ιερός χώρος, ιερό ήταν. Και το περίεργο είναι ότι συναντούμε εκεί στην Αίγυπτο, τον Φαραώ Ακενατόν, σύζυγο της Νεφερτίτης, ο οποίος 100 χρόνια, μετά την πτώση του ανακτόρου, εμφανίζεται ως μονοθεϊστής Φαραώ, επιβάλλοντας την λατρεία ενός μόνο Θεού του Άτον, για χάρη του οποίου πήρε και το όνομα Ακενατόν, Ο Άτον ήταν ο θεού του Ήλιου και του φωτός, ενός φωτός που έλουζε το ανάκτορο της Κνωσού, το οποίο ήταν προσανατολισμένο στο φως του Ήλιου, με τα διαμερίσματα της Πασιφάης να προσανατολίζονται ανατολικά. Στην δε πόλη που έχτισε ο Ακενατόν, βρέθηκαν δύο περίεργες ανασκαφές μιας αγελάδας και ενός ταύρου, κάτι που παραπέμπει στον ιερό συμβολισμό του ταύρου των Μινωιτών. Κοινά σημεία λοιπόν και σύμβολα θρησκευτικά ανάμεσα στους απογόνους του Μίνωα, και τον Αιγύπτιο αυτό Φαραώ, ο οποίος υπήρξε και ο πατέρας του γνωστού Τουταγχαμών. 

Τέλος εκείνο, που είναι αξιωσημείωτο και αναφέρεται είναι ότι ο Μίνωας, μετά το θανατό του κατέληξε ως κλειδοκράτορας του κάτω κόσμου, που έπαιρνε την απόφαση για την κατάταξη των νεκρών, κάτι που μας θυμίζει τον Άγιο Πέτρο κριτή και κλειδοκράτορα του Παραδείσου, ενώ όσο βρισκόταν στο ανάκτορο της Κνωσού, στον προθάλαμο της αίθουσας του θρόνου, αναπαριστούνταν η τελετή του νιπτήρος, με καθαρμό σε λεκάνη, έναν ξύλινο θρόνο, και 12 ακολούθους στους πάγκους τριγύρω. Η προσέγγιση μιας μονοθειστικής θρησκείας, με σύμβολα, τα οποία αργότερα αναφέρθηκαν στον Χριστιανισμό. 

Σημείωση: Στην αρχική αναφορά μου, περιγράφω την πλατεία Ιπποδρομίου, όπου μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, όπου εκτός από το γνωστό ζαχαροπλαστείο που υπήρχε, υπήρξε για πολλά χρόνια και το τρίτο αστυνομικό τμήμα, δίπλα στο σπίτι μου, όπου ατυχώς φυλάκιζαν τους νέους που αντιστέκονταν, τα χρόνιας της δικτατορίας, με όλες τις συνέπειες. 

Πηγές:

1) O θάνατος του Μινώταυρου και η απελευθέρωση από την Μινωική Κυριαρχία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82

2) Ο Μίνωας στην Αίγυπτο

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%B1%CF%82

3) Ακενατόν: Ο αντάρτης Φαραώ της Αιγύπτου, ένας αιρετικός μονοθεϊστής, οπαδός του Ήλιου. 

Της Αργυρώς Μποζώνη, 17/4/2021.

https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/akenaton-o-antartis-farao-tis-aigyptoy-enas-airetikos-monotheistis-opados-toy

4) Η χρήση του Λαβυρίνθου ως λατομείο, και η τύχη των Αθηναίων σκλάβων

Βαλμά Βενετία, "Το Ξέσπασμα"¨, (στα όρια του μύθου)

https://rbooks.gr/book/%CF%84%CE%BF+%CE%BE%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1+%28%CF%83%CF%84%CE%B1+%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%85%29

5) Αναφορά στην ιστορία της πλατείας Ιπποδρομίου στο παράρτημα 2 του βιβλίου μου " Μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο" .

https://rbooks.gr/book/%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF+%CF%83%CF%84%CE%B7+%CE%B6%CF%89%CE%AE%2C+%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF+%28%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B7+%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82%29

6) Κατερίνα Κόπακα, John Petlebury, o αρχαιολόγος, Περιοδικό "Παλίμψηστον", Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Περίοδος Γ, Ηράκλειο Κρήτης, Φθινόπωρο 2024, τεύχος 41 (αναφορά στον Φαραώ Ακενατόν).  

7) Η σχέση της Μινωικής Κρήτης με την Αίγυπτο, στα χρόνια του Μίνωα. Ιστοσελίδα "Αρχαιολογία Online", 11-7-2011

https://www.archaiologia.gr/blog/issue/%CE%BF%CE%B9-keftiu-%CE%B7-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7/